شايد فكر كنيد علم ستاره شناسي و رصد آسمان علمي حداكثر چند صد ساله است، ولي جالب است بدانيد كه اين علم به هزاران سال پيش برمي‌گردد يعني زماني كه اولين تمدن هاي بشر در حال شكل بودند. حدود 10,000 سال پيش در منطقه اي به اسم مِسوپوتاميا كه آن را با اسم بين‌النهرين مي‌شناسيم اولين تمدن هاي پيشرفته كه خود با توجه به قدمتي كه دارد از اهميت ويژه اي برخوردار است، تشكيل شد. سومري ها، آشوري ها و بابلي ها اولين تمدن هايي هستند كه آن زمان در اين منطقه كه هم اكنون نيز عراق در آن جا است وجود داشتند، اين حكومت ها در آن زمان با تمامي دشواري هايي كه داشتند كار هاي خارق العاده اي در زمينه نجوم و ستاره شناسي انجام داده اند و اسنادي مهم ثبت كرده اند، در اين ميان سياره زهره از اهميت ويژه اي برخوردار بوده است كه مختصر درباره آن توضيحاتي مي‌دهيم.
سياره زهره هميشه در تاريخ و افسانه‌ها از جايگاه ويژه‌اي برخوردار بوده است و اقوام بسياري در بازه‌هاي مختلف تاريخ به رصد و ثبت مداركي از اين سياره زيبا پرداخته‌اند كه سومري‌ها و بابلي‌ها نيز از اين مسئله استثنا نبوده‌اند. بابلي‌ها كتيبه‌هايي خشتي دارند كه تا به امروز باقي مانده‌اند و نشان مي‌دهند كه اين قوم در حدود سال 1581 قبل از مسيح ظهور و ناپديد شدن سياره زهره و يا همان ناهيد را ثبت مي‌كرده‌اند و از اين كتيبه‌ها براي اهداف مختلفي استفاده مي‌كردند يكي از اين كتيبه ها به كتيبه زهره آميسادوكا معروف است.
علاوه بر تحقيقات علمي و رصدي از اين سياره، همانند اقوامي همچون مايايي‌ها، اقوام بين‌النهريني نيز احترام خاصي به اين سياره قائل بودند و از آن به‌عنوان الهه ايشتر در بابل و اينانا در سومري ياد مي‌كردند، اين الهه سمبل عشق، باروري و جنگ بوده است و بسيار مورد پرستش و احترام قرار مي‌گرفته است و به مدت طولاني در اديان و مذاهب گوناگون بين‌النهرين به چشم مي‌خورد.
جالب‌ترين مسئله‌اي كه در اينجا مطرح است، علاقه و اهميتي است كه از طرف اين اقوام به چشم مي‌خورد نسبت به ستاره شناسي و سياره زهره در حالي كه از ابتدايي‌ترين تمدن‌ها بودند نه تنها توانسته بودند سازه‌هايي زيبا و بزرگ بسازند بلكه قادر بوده‌اند به در علوم گوناگون به تحقيق و ثبت كشفيات بپردازند و در نتيجه از آن استفاده‌هايي در جهت بهبود جامعه خود بكنند.